Pwani Art Club

Her er noko av produksjonen til dei to ivrigaste medlemmene i Pwani (Kyst) Art Club. Abdallah og Kea er her ved Galu Beach Estate, der klubben har hatt utsmykkings oppdrag av eit utleige hus og hotell.

Her er nokre av Abdallahs bilder:
"Tre i Tsavo"

I opplæringen maler studentane av og til etter andre kunstnarar. Dette er ein kopi av eit bilde av Simon Combes

"Ein Masai."

"Menn på Lamu."


Kea har malt dette bilde; "Neshorn."

Her er to av kunstmalarane i saman med Øyvind Humdrum.

Desse maleria, og mange fleire, henger på Øyvind Humdrums hotell på Diani, Mombasa.

Viktig: Ny e-mail adresse!

Nå kjem den adressa me har brukt mest her i Kenya til å bli stengt, ja, det skjer nok fort, i morgon. Så foreløpig så er den me åpnar aller mest:

niffine@hotmail.com

Ellers så skal me prøva å koma inn på;

aroyland@nlm.no

med jevne mellomrom.

Palmebåtar

Mangt i nauturen kan nyttast, og det meste av kokos-palma brukast på forskjellege vis. Stamma kan brukas som materiale, inni stamma er noko som ein kan eta. Palme blada blir sydde til tak-matter, midstokken i bladet brukast til både peikestokk og mykje anna. Palmeblada kan også bli både hattar og dører. Så har me kokosnøtta som brukast i minst 5 forskjellege stadium. Palmevin blir også laga oppi toppen på palma. Men der som kokosnøtta veks er der på ein slags ”palmebåt” som beskyttar blomster og dei små kokosnøttene. Når kokosnøttene har blitt store nok til å ”klare seg sjølv” dette denne ”båten” ned, eller blir hengande å ”dingle” laust der oppe. Desse ”palmebåtane” blir ofte brukt som ved, men nokre har også funne ut at dei kan bli til fine dekorative fat.

Det hadde Abbas fått lært seg, og laga ein del saman med familien sin. Etter at han døde har kona og barna stått på og fortsett å laga.
Resultat blei flott synes me, og det var litt av ein tynge som ho bar då ho kom med dei 54 ”båtane” på hovudet.

Støttene som ”palmebåten” står på skjerer ho ut for hand. Flott arbeid som me håper ho kan få selt mykje av i framtida.

Venner

Ja, desse avskjedane er spesielle, det er både gleder og sorger.
Slik er det når me reiser frå Noreg og slik er det når me reiser herifrå. Tårer renn (på Helga), det er latter, og ein merkar at sterke vennskaps band er knytte, desse kan ikkje brytast av sjølv om me blir i forskjellege land nå.

Me var på Menzamwenye, mest ved grensa til Tanzania i går, og hadde ein flott dag. Gudsteneste, ”avskjeds-sermoni”, drama og dikt om koss me har hatt det i kvinnegruppa, barnedåp, samtaler og herleg mat som alltid der ute. Flott og sjå koss det har forandra seg. Har vært mest spesielt for Helga der ute, fordi ho har vore ca 1 gong i månaden på kvinneseminar. Hatt med andre lærarar, bakt og undervist. Flott å sjå koss dette har ført til at dei ønskjer å læra endå meir. Damene der står på.

Ein flott dag med mange ærend langs vegen, då blir det ein lang dag, og ein kjenner det i heile kroppen; avskjedar tek på!

Litt smånytt

Denne gongen kom Arnfinn og co seg trygt fram til Marsabit. Reisa begynte heimanfrå torsdag 8 mai. Nå har dei kome seg trygt både att og fram til både Nairobi og Marsabit. Han har også vore på ein del møter i hovudstaden, mykje interessant, og er nå vel heima på Kysten att!

Ein kvardag her består som regel av mange opplevingar, kan ikkje få med detaljer, mykje som skjer! Mange gode venner innom, me innom til mange av våre venner, oppom med kaker til Faraja barneheim, kjøra litt flyttelass for venner, diverse undervisning, litt papirarbeid, litt rekneskap, barneklubb og litt sortering og førebuing til flytting.

Jobb og plass å bu er på plass i Noreg, så nå håper me på å få avslutta denne perioden her ute på ein god måte.

Følelsen av at hovudet går ned i kroppen!

Tradisjonane for korleis me bærer og fraktar ting, dei er forskjellege. Gi oss to ein ryggsekk med gode reimar og som er godt tilpassa ryggen, ja då kan me bera ein del ganske langt.

Her i Kenya så er det forskjelleg frå stamme til stamme. Nokre bærer mest på ryggen, då ofte med eit tau som er festa rundt hovudet, panna. Andre meir som i ein ”sele” på ryggen.
Her på Kysten så bærer dei fleste på hovudet! Alt i frå små flasker til store ved-bører blir frakta på den måten. Ofte har dei også noko i hendene og kanskje ein unge på ryggen attåt.

Helga var på Wema med bil og me skulle nytta det til å få frakta noko makoti, palmeblad matter (tak matter), som kyrkje medlemmene hadde laga og som skulle samlast ved kyrkja der dei skal skifta taket. Me kjørte eit stykke og gjekk vidare til tunet, det var nedover bakke. Her var desse mattene bunta i saman, og det var av den breide, flotte, tunge typen. Alle tok to buntar på hovudet. Eg fekk hjelp til å få dei oppå, og heldigvis var dei så store at dei låg ganske så stødig og det var lett å få tak til å halda dei på plass. Så var det å gå tilbake til bilen, ja, nå var det jo oppoverbakke Me gjekk og eg kjente meir og meir koss nakkemusklane blei trøtte og gav etter, fekk lea litt på desse buntane som nok var over 10 kg. Fekk dei liksom litt ned av hovudet så dei kvilte meir på nakke og ryggen. Dersom ikkje så følte eg meg sikker på at hovudet kom til å siga ned i kroppen, mellom akslene!
Opp kom me alle, nokon hadde meir krefter til å prata og le på turen enn andre, men alle kom opp med sine buntar.
Utruleg å sjå korleis me er trent opp forskjelleg, eg er import i mange år over bærekunsten her, men denne dagen fekk eg føla det meir i praksis!