Ein av heltane.

Etter jul har det var mange triste historier og mykje vondt har skjedd her i landet. Media fokuserer som regel mest på dei verste historiene, og dei er nok sanne og fæle. Men midt i alt dette er der mange heltar. Det gjeld nok i alle delar av landet, men me har lyst å dela litt om vennene våre. Veninna vår Eunice, luo, som er gift med ein frå luyha stamma og som bur i utkanten av hovudstaden, i eit av dei områda som blei hardast ramma under urolighetene.

Dei har sitt eige lite, enkle hus der og saman med sonen har dei det veldig greitt. Så satte urolighetene inn, og mange dagar fekk me telefon og meldingar som: ”Nå plyndrar og stel dei rett utanfor. Nå skytes det. Nå blir nokre drep her.”
Det kjem liksom endå meir inn på livet når ein har slik direkte kontakt.
I dette litla huset var dei over 20 stk som dei tok vare på og skulle få tak i mat til. Her skjulte dei folk frå dei to stammene som på ein måte skulle vera deira ”fiendar”. Dei åt det dei hadde, ho og mannen prøvde å gå ut når dei kunne å få kjøpt litt. Mannen og andre i det boligområdet sov ute og haldt vakt i fleire veker.

Ei i nabolaget hadde ”tysta” og dermed kom ein gjeng og skulle ta den lille butikken utanfor huset deira som ei frå ei ”fiende” stamme hadde. Denne dama hadde kome seg inn i huset til Eunice og haldt seg delvis skjult der. Eunice var kjapp i avgjerelsen og stilte seg opp i butikken. Ein gjeng på ca 100 ungdommar med kjeppar og diverse var der og ”visste” at denne butikken tilhøyrde ei frå ”feil” stamme. ”Nei, ho er ikkje her nå”, Eunice var myndig i stemma og fekk snakka seg unna slik at ho berga både livet og butikken til denne dama! Gjengen gav ordre om å stengja butikken straks, og ho fekk sendt bod etter nøklane og fekk etter litt fomling stengt den på ein grei måte.
Mannen var på arbeid, og når ho ringte oss rett etterpå så dunka hjarta hennar endå hardt, glad over at ho hadde berga eit liv og at alt var godt. Like etter blei det meir skyting utanfor og dei måtte skjula seg inne.
Eunice har gitt stort utrykk for at dei har kjent fred mitt oppi det heile, fått styrke når dei trong den, styrke i sjukdom, i fare og i redsel.

Tøffe tak, ikkje rart at lille, spede, slanke, rakrygga, modige og smilande Eunice hadde fått nokre meir grove trekk når me såg henne att etter ca 2 månader. Du så godt det var å sjå henne att! Sonen på 4 er like heil, utvortes. Barnehagen han gjekk i er brunnen ned, og mange ting snakkast om rundt i nabolaget og former dei små. Som mora sa; her trengs mykje prating og oppfølging i heimen, også det etterarbeidet er tøffe tak.